გიგრძნიათ შენობაში, თითქოს ჰაერი გეხებათ, მზის სხივები არ ჭრის კედლებს, არამედ ნაზად შემოედინება და შიგნით იფანტება? თითქოს შენობა ცოცხლობს – ასე იწყება ბიოფილური არქიტექტურის ამბავი, რომელიც მხოლოდ ფორმებზე არ არის ორიენტირებული, არამედ ადამიანის ემოციებით ხელმძღვანელობს.
დღეს, როცა ურბანული სივრცეები უფრო და უფრო რობოტულ ფორმას იღებს, ჩნდება ახალი ხედვა — ბიოფილური დიზაინი, რომელიც გულისხმობს ბუნებასთან ინტეგრირებულ საცხოვრებელ და საზოგადოებრივ სივრცეებს. ეს არ არის მხოლოდ ხეებით მორთული ეზო — ეს არის არქიტექტურა, რომელიც პასუხობს ჩვენს ბუნებრივ ინსტინქტებს.
დღეს, როცა ურბანული სივრცეები უფრო და უფრო რობოტულ ფორმას იღებენ, ჩნდება ახალი ხედვა — ბიოფილური დიზაინი, რომელიც გულისხმობს ბუნებასთან ინტეგრირებულ საცხოვრებელ და საზოგადოებრივ სივრცეებს. ეს არ არის მხოლოდ ხეებით მორთული ეზო — ეს არის არქიტექტურა, რომელიც პასუხობს ჩვენს ბუნებრივ ინსტინქტებს.
ბიოფილური დიზაინის ძირითადი პრინციპია ადამიანისა და ბუნების კავშირი, რაც ხელს უწყობს ფსიქოლოგიურ განტვირთვას, ჯანმრთელობას და უკეთეს ცხოვრების ხარისხს. ამას ემატება განათების ოპტიმიზაცია, ბუნებრივი მასალების გამოყენება და ეკოსისტემებთან ჰარმონიული კავშირი.
საერთაშორისო მაგალითები ამ მიდგომის შთაგონებად გვევლინება:
სინგაპურის “Marina One”-ის საცხოვრებელი კომპლექსი აერთიანებს არქიტექტურას და ვერტიკალურ ტყეს; მილანში „Bosco Verticale“ — ცათამბჯენი, რომელიც ხეებში ცურავს, პირდაპირი მნიშვნელობით. ეს პროექტები გვაჩვენებს, რომ ბუნება არ არის მტერი ურბანული სივრცისთვის — ის მისი პოტენციური პარტნიორია.
საქართველოში ამ ტენდენციას ეხმიანება სფერო დეველოპმენტის პროექტები, სადაც არ ჭრიან ხეებს, არამედ მათ გარშემო იქმნება სივრცეები. მაგალითად, გრიგოლეთის პროექტებში შენობები ისეა ჩაფლული ბუნებაში, თითქოს ის იქ ყოველთვის იყო. პალიასტომის ტბასთან მდებარე ლოკაციები კი გაძლევს განცდას, რომ სახლს ხედები არ აქვს, არამედ ხედში ცხოვრობ.
ჩვენ არ ვცვლით ლანდშაფტს – ჩვენ მას ვუსმენთ და ვუთმობთ სივრცეს.
ბიოფილური მიდგომა არ არის ტრენდი – ეს არის პასუხისმგებლობა.
როცა შენობა სუნთქავს, ადამიანი სუნთქავს მასთან ერთად. და ასე იქმნება მომავლის ურბანული ჰარმონია – სადაც შენობას შეუძლია გიღიმოს.
